De GESEL Jeugdzorg de gruwelijke waarheid!

Op het bericht dat Maria en boek over de falende jeugdzorg schreef is veel gereageerd.

Zij is al ver met dit boek en heeft me toestemming gegeven om en deel van het eerste hoofdstuk te publiceren.

Werktitel van dit boek: ‘Het meisje in de vrieskist’

Angel is niet de enige die aan haar lot wordt overgelaten door onkunde of gemakzucht.

In elke klas wordt er minstens één kind mishandeld of seksueel misbruikt.

In ons land sterft iedere week een kind aan de gevolgen van mishandeling. Vele duizenden Angels kampen elk jaar weer met de psychische gevolgen van wat ze meegemaakt hebben.

Bijna 40% van de vrouwen heeft vóór hun zestiende levensjaar een of meer negatieve ervaringen met seksueel misbruik.

Als via social media iets over het verhaal van Angel ‘uitlekt’, stromen de emails binnen.

Allemaal verhalen over misstanden bij de jeugdzorg,

over getraumatiseerde ouders en kinderen die niet geholpen worden. Sommige verhalen zijn echt verbijsterend.

‘Mijn zoon Thimo had een verstandelijke beperking en kwam in allerlei instellingen van de jeugdzorg terecht.

Daar werd hij heel erg beschadigd, hij raakte zijn identiteit helemaal kwijt. Na dit traumatische instellingsverleden, stapte hij op 29-01-2009 uit dit, voor hem zo keiharde en moeilijke leven. Hij is net geen 22 jaar geworden.

Ik zou u graag zijn schokkende verhaal over zijn leven vertellen, ik wil graag zijn stem zijn, want zijn dood mag niet voor niets geweest zijn.

Een stem voor een betere jeugdzorg voor de kids van deze toekomst.

‘ Een andere moeder mailt dat haar dochter van dertien misbruikt is binnen een instelling en dat ze toen de prikpil kreeg.

‘Want ze konden niet uitsluiten dat ze verder werd misbruikt’. Weet je hoe pijnlijk het is als je je dochter niet kunt beschermen?

Met mijn klachten hebben ze niets gedaan.

‘ Ouders schrijven ook dat hun kinderen maanden niet naar school gaan, en dan gaat het al om kinderen die een leerachterstand hebben.

‘Ze beweren dat ze alles in het belang van het kind doen, maar hoezo gaan mijn kinderen opeens niet meer naar school?

‘ Een andere moeder raakt haar vier kinderen kwijt, omdat ze volgens de Jeugdzorg niet capabel genoeg is om ze op te voeden.

De moeder is boos en verdrietig. In haar wanhoop zet ze een merkwaardige stap om zich als pleegouder in te schrijven.

Ze krijgt bezoek van een manager en na wat gebabbel is het allemaal in orde.

Een week later krijgt deze incapabele moeder een baby om voor te zorgen en dat doet ze een half jaar lang.

Ook een jongere, die op zijn zesde uit huis werd geplaatst, klimt in de pen:

‘Er waren te weinig pleeggezinnen en ik ben in een paar jaar tijd in zeventien verschillende woongroepen geplaatst.

Toen hebben ze mijn ouders uit de ouderlijke macht ontheven met als reden: ‘het kind heeft een hechtingsstoornis’.

Een kind krijgt nog een fokking hechtingsstoornis wanneer het door Bureau Jeugdzorg op zeventien groepen wordt gezet!

Ik sta er paf van dat niemand Bureau Jeugdzorg echt controleert.

Bovendien is het vaak geen goede oplossing om een kind uit huis te plaatsen, ze moeten een gezamenlijke oplossing zoeken.

Ik woon al tien jaar niet meer in mijn ouderlijk huis, maar ik wil graag terug.

Dat gaat deze zomer gebeuren. Eindelijk, na al die tegenslagen.

‘ Danielle kan er ook over meepraten. ‘Ik heb vanaf mijn negende in internaten gezeten en later in gesloten gevangenissen.

Ze vonden dat blijkbaar een goede manier om me te helpen. Twee maanden voor mijn achttiende mocht ik oprotten.

‘ Sharton werd op haar zesde uit huis geplaatst, werd tien keer verhuisd en kon daardoor nooit een school afmaken.

‘Op mijn twaalfde ontspoorde ik volledig en kwam in een justitiële jeugdinrichting terecht. Voor een half jaartje, om tot mezelf te komen, zei de Jeugdzorg. Uiteindelijk zat ik daar tweeënhalf jaar en ze wilden ook nog een jaar verlenging.

Gelukkig stemde de rechter er niet mee in. Al me al heeft de Jeugdzorg veel bij mij kapotgemaakt, ze hebben mijn hele leven op z’n kop gezet in plaats te helpen.’

Sandra, die vrijwillig de jeugdzorg inschakelt omdat haar dochtertje heel beschadigd is door een gewelddadige ex, raakt uiteindelijk ook haar kind kwijt.

Na haar scheiding heeft ze schulden en ze ontvangt ook een boete van haar ex, die ze moet betalen omdat de auto op haar naam staat.

Maar de boete is inmiddels overgegaan in een hechtenis en de jeugdzorg grijpt dit feit aan om haar dochter uit huis te halen en niet meer terug te laten keren.

‘Ik heb zo veel spijt dat ik ooit een vrijwillige aanvraag voor hulp heb ingediend’, schrijft Sandra.

‘Nooit gedacht dat het zo kon aflopen.

Zoveel hulpverleners om je heen en de enige instantie waar ik nog hulp van ontvang is nota bene een stichting voor ex-gedetineerden, omdat ik vanwege die boete in hechtenis heb moeten zitten.

Maar vechten zal ik. Ik wil mijn kind terug!’ Dat zo veel mensen zich keren tegen een organisatie die de nobele taak heeft om kinderen te beschermen, is op zijn minst verontrustend.

Wat me vooral opvalt is dat de Jeugdzorg dreigt door te slaan in haar bescherming in gevallen waarbij de ouders het wel lijken aan te kunnen

en de kinderen juist aan hun lot overlaat bij ouders die deze verantwoordelijkheid niet kunnen dragen.

Zo vecht Pauline, een assertieve moeder, zelf werkzaam in het onderwijs,

al jaren tegen de hulpverlening. Ze wil niet dat haar kinderen hun vader blijven zien omdat ze het sterke vermoeden heeft dat hij ze seksueel misbruikt.

Haar zoontje was slechts drie jaar oud toen hij antipsychotica voorgeschreven kreeg omdat hij mogelijk misbruikt was.

Amper een half jaar later probeerde haar oudste van zeven zichzelf op te hangen.

Pauline doet aangifte wegens incest. Haar kinderen hebben het over twee mannen die bij hun in de slaapkamer komen als ze bij papa zijn.

Dan worden ze gefilmd en aan hun piemeltje geschud. . Beide jongetjes hebben blauwe plekken en vertonen grensoverschrijdend gedrag.

Maar de jeugdzorg houdt vol: een band met de vader is belangrijk voor de kinderen en ze mogen eens per twee weken onbegeleid bij hem zijn.

Andere vaders, die hun kinderen niet misbruiken, mogen ze daarentegen veel minder vaak zien.

Bij de vader van Jordy duurt het bijna een half jaar voordat hij zijn zoontje weer in zijn armen mag sluiten.

En dit terwijl de rechter het kind aan de vader toegewezen heeft en niet aan de moeder.

Blijkbaar is het opbouwen van een gezonde relatie met de vader niet per definitie belangrijk, maar pas wanneer de desbetreffende hulpverlener dat goed vindt.

Later mag de vader van Jordi hem eens per maand zien. Hij wil zo wanhopig graag zijn kind terug dat hij hem uiteindelijk naar Bolivia ontvoert.

En hij is niet de enige: tientallen mensen hebben inmiddels hun eigen kind ontvoerd, omdat ze het niet aan de jeugdzorg wilden toevertrouwen.

Uit onderzoek van de parlementaire commissie-Samson blijkt dat dit niet helemaal onterecht is.

Kwetsbare kinderen worden soms jarenlang slachtoffer van misbruik en mishandeling binnen de veilige muren van de jeugdzorg of in huizen van pleeggezinnen.

Zo wordt een stel uit het Brabantse dorpje Langenboom veroordeeld voor mishandeling en seksueel misbruik van maar liefst 77 pleegkinderen, die ze in ruim tien jaar tijd heeft opgevangen.

De pleegouders beschikken over geen enkele pedagogische opleiding en volgens het vonnis is de pleegmoeder zelfs zwakbegaafd.

Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant krijgt diverse signalen over mishandeling en seksueel misbruik bij dit pleeggezin, maar het stel blijft jonge kinderen binnenkrijgen.

Adwin den Hartog stapt als een van de weinigen naar de rechter omdat zijn dochtertje jarenlang seksueel misbruikt is in een overheidsinstelling in Almelo.

Het meisje is pas vier als ze met hechtingsproblemen daar wordt geplaatst en de ouders geloven dat het voor haar bestwil is.

Een paar jaar later is ze al heel wat keren door verschillende probleemjongeren misbruikt

. De ouders krijgen hun dochter terug, totaal beschadigd. Het meisje wordt na het misbruik met hetzelfde gemak weer naar huis gestuurd als ze weggehaald is.

Een onderzoek van de Universiteit in Leiden bevestigt dat deze zaak geen uitzondering is.

Maar liefst 23 procent van de kinderen in de jeugdinstellingen wordt seksueel misbruikt.

Bij pleegouders komt het ook ‘schokkend vaak’ voor.

In het eigen gezin wordt bijna één op de duizend kinderen slachtoffer van seksueel misbruik, in pleeggezinnen is dat het dubbele.

Bij de jeugdzorginstellingen is de situatie het ergst.

Ze worden daar vooral door leeftijdsgenoten seksueel misbruikt, voornamelijk de meisjes.

Uit antwoorden van de kinderen zelf op de onderzoeksvragen blijkt de situatie nog grimmiger:

twee op de tien kinderen zegt tegen hun wil seksueel contact te hebben gehad.

Het is haast onbegrijpelijk dat kinderen in pleeggezinnen en tehuizen twee tot vier keer vaker slachtoffer van seksueel misbruik worden dan jongeren die thuis wonen

Voldoende reden voor ouders om hun kind zo snel mogelijk weer in huis te nemen als de situatie verbetert.

Dat probeert Martine, maar het lukt haar niet.

De kinderen zijn tijdelijk naar een instelling gebracht toen hun agressieve vader hun huis in brand stak, omdat Martine wilde scheiden.

Maar als Martine opnieuw een dak boven haar hoofd heeft en haar kinderen terug wil, krijgt ze dat maar niet voor elkaar.

De Jeugdzorg vindt haar geen goede moeder. Haar oudste zoon wel en hij komt terug zodra hij achttien wordt.

Haar jongste van zestien loopt zo’n twintig keer weg bij de instelling, omdat hij naar huis wil. Dan wordt hij opgesloten in een gesloten inrichting.

Beide jongens worden in de instellingen misbruikt en vernederd door bijvoorbeeld naakt te moeten lopen naar een isoleercel.

Een andere moeder van wie de kinderen misbruikt zijn door Robert M.

stuurt me een wanhopige mail dat de jongens al anderhalf jaar in een instelling zitten, maar nog steeds geen therapie hebben gekregen om te verwerken wat ze meegemaakt hebben.

Ook het gezin Schipper merkt weinig van begeleiding bij seksueel misbruik

. Hun slimme, lieve dochter verandert na een verkrachting in een opstandige puber die spijbelt en drinkt.

‘De hulpverlening zocht de reden van haar ontsporing eerst ergens anders, maar daar kwamen we niet verder mee

. Mijn vrouw en ik waren zo intensief met allerlei onderzoeken en gesprekken met de hulpverleners bezig dat we ons werk begonnen te verwaarlozen.

Mijn vrouw kon de combinatie op den duur niet aan en kreeg een burn-out. Even later werd ik zelf overspannen en ontslagen.

Terwijl we alleen maar ons best deden om onze dochter te helpen omdat de hulpverlening dat niet goed genoeg deed.’

‘Wat me het meest verbaast, is dat al die jaren niets is veranderd,’ zegt de zestigjarige Lia, die al jaren op vrijwillige basis moeilijke kinderen probeert te helpen.

‘Je wilt niet weten hoe pijnlijk het is om van dichtbij mee te maken hoe een leuk, slim kind in de goot eindigt.

Een meisje werd onlangs in een GGZ-instelling opgenomen, maar toen haar behandelaar op vakantie ging, werd ze teruggestuurd naar haar gezin.

Terug naar de situatie waarvoor ze uit huis werd geplaatst. De gevolgen: poging tot zelfmoord.

Gelukkig net niet goed genoeg uitgevoerd.

De hulpverleners verschuilen zich achter strikte regels en zien niet in dat ze heel veel slachtoffers niet kunnen helpen door de regels die ze zichzelf opgelegd hebben.

Een totaal onmenselijk systeem.

‘Meer over Maria Genova op haar website http://www.mariagenova.nl”

Bron: https://mjajpieters.wordpress.com/2012/06/24/de-gruwelijke-waarheid/